آرامگاه سعدی در شیراز نمونه‌ای شاخص از پیوند معماری ایرانی-اسلامی با هویت فرهنگی ایران است.
ساختار اصلی بنا بر پایه تقارن، هندسه دقیق و استفاده از قوس‌ها طراحی شده است.
گنبد فیروزه‌ای، نماد آسمان و بی‌کرانگی، در بالای بنا جلوه‌ای روحانی ایجاد کرده است.
ستون‌های کشیده و عمودی، استواری و شکوه را به مخاطب منتقل می‌کنند.
بهره‌گیری از ایوان و رواق‌ها فضایی دعوت‌کننده و آرام فراهم آورده است.
ترکیب مصالح سنتی با فرم‌های مدرن، حس تداوم تاریخ و معاصرت را القا می‌نماید.
فضای داخلی آرامگاه با نورپردازی طبیعی، ارتباطی مستقیم با معنویت شاعر برقرار می‌سازد.
در مجموع، این بنا نه تنها یک مکان یادمانی بلکه اثری الهام‌بخش در معماری ایرانی است.