مساجد و مدارس دوره قاجاری با تکیه بر اصالت ایرانی–اسلامی ساخته شده‌اند و همواره هماهنگی میان تزئینات و سازه را به نمایش می‌گذارند.
ترکیب ایوان‌های مرتفع با گنبدهای آجری، هویت خاصی به این بناها بخشیده است.
کاربرد کاشی‌کاری‌های رنگین در ورودی و طاق‌ها، جلوه‌ای هنری و روحانی ایجاد کرده است.
شبستان‌های وسیع و حجره‌های پیرامونی، فضایی مناسب برای آموزش و عبادت فراهم می‌سازند.
معماران این بناها به اصول تقارن، تناسب و ریتم در طراحی اهمیت ویژه داده‌اند.
نورگیرهای متعدد و حیاط مرکزی، کارکرد اقلیمی و زیبایی‌شناسانه را همزمان تامین می‌کنند.
این شیوه معماری تلفیقی از هنر سنتی و نیازهای مذهبی و آموزشی جامعه بوده است.
نتیجه، خلق آثاری ماندگار است که ارزش تاریخی و فرهنگی بسیار بالایی دارند.