مساجد جامع ایران، تجلی‌گاه اوج هنر و اندیشه معماران اسلامی در بستر فرهنگ ایرانی هستند.
معماری این بناها تلفیقی از معنویت، شکوه و عملکرد اجتماعی است که قرن‌ها پایدار مانده است.
حیاط مرکزی با تناسبات دقیق، مرکز ثقل کالبد بنا را تشکیل می‌دهد و ارتباطی پویا میان فضاهای اطراف ایجاد می‌کند.
ایوان‌ها با قوس‌های بلند و عظمت سازه‌ای، فضایی روحانی و در عین حال کاربردی برای گردهمایی فراهم می‌سازند.
شبستان‌ها با سقف‌های ضربی و ستون‌های منظم، مکانی آرام برای نیایش و عبادت فراهم کرده‌اند.
تزیینات آجری و کاشی‌کاری‌های محدود اما عمیق، نشان از اصالت و خلوص معماری این دوره دارد.
ورودی‌های اصلی با طراحی متقارن، حس دعوت‌کنندگی و شکوه را به مخاطب منتقل می‌کنند.
این معماری نمونه‌ای کم‌نظیر از پیوند باور دینی، هنر سازه‌ای و مهارت مهندسی ایرانی است.