خانه لاله‌ای در تبریز، نمادی از معماری بومی شمال‌غرب ایران است که با بهره‌گیری هوشمندانه از تقارن، مصالح سنتی و چینش فضایی متناسب با اقلیم سرد، یکی از نمونه‌های منحصر‌به‌فرد معماری مسکونی قاجاری به شمار می‌رود. ساختار کلی این بنا حول یک هسته مرکزی شکل گرفته و با تکیه بر فرم مستطیلی، عملکردگرایی فضایی را به نمایش می‌گذارد.
از ویژگی‌های بارز این بنا، می‌توان به ترکیب سازه‌ای ساده ولی مستحکم، سیرکولاسیون هوشمندانه بین طبقات، فرم‌بندی پلان‌های کاربردی و رعایت محورهای بصری در نما اشاره کرد. در طراحی این خانه، تاکید ویژه‌ای بر خوانایی فضاها، جداسازی عملکردی، و حضور موثر نور طبیعی دیده می‌شود.
خانه لاله‌ای با نمایی آجری، بازشوهای موزون، و ترکیب ارتفاع در دو طبقه‌ی اصلی، نمونه‌ای عینی از انطباق معماری سنتی با نیازهای روزمره‌ی ساکنین آن زمان بوده است. خطوط ساده اما معنادار در پلان‌ها، نشان از ذهن خلاق معماران بومی دارد که به جای تجمل‌گرایی، کارآمدی را در اولویت قرار داده‌اند.