در طراحی تیپهای واحدهای مسکونی آپارتمانی، هدف اصلی ایجاد هماهنگی میان تنوع فضایی و ساختار مدولار بوده است. معمار با تکیه بر تحلیل نیازهای ساکنان، فرم‌هایی منعطف و کارآمد را پیشنهاد داده که پاسخگوی الگوهای سکونت معاصر باشد. پلان‌ها با در نظر گرفتن جهت تابش، تهویه متقاطع، و روابط همجواری طراحی شده‌اند. مفهوم تکرار هوشمند در پلان‌های تیپ، هم بهینه‌سازی ساخت را ممکن می‌سازد و هم در مصرف منابع صرفه‌جویی ایجاد می‌کند. طراحی برش‌ها نیز با دقت در ارتفاع‌ها، تناسبات بصری و هویت فرمی صورت گرفته است. فضاهای داخلی دارای توالی منطقی عملکردی هستند که جریان زندگی را روان و دلپذیر می‌سازد. در کنار این‌ها، ترکیب مصالح و بازشوها در نما باعث ایجاد نمایی پویا و متعادل شده است. این پروژه نمونه‌ای از طراحی دقیق، کاربردی و در عین حال زیباشناسانه است.