معماری سنتی ایران همواره بر پایه‌ی تعامل سازه و اقلیم شکل گرفته است. در بناهای تاریخی، سیستم‌های دفع آب‌های سطحی نقشی اساسی در حفظ پایداری ساختمان داشته‌اند. کانال‌های ناکش و مسیرهای هدایت رطوبت، با استفاده از مصالح بومی و روش‌های ساخت هوشمندانه، مانع از نفوذ رطوبت به پی و دیوارها می‌شدند. این رویکرد علاوه بر افزایش عمر مفید بنا، کیفیت سکونت را نیز بهبود می‌بخشید. استفاده از طاق‌ها، قوس‌ها و لایه‌های مقاوم در جزئیات سازه‌ای نشان‌دهنده دقت معماران در ایجاد توازن بین زیبایی و کارایی بوده است. بازآفرینی چنین دتایل‌هایی در پروژه‌های مرمتی امروز، تنها بازسازی فیزیکی نیست بلکه احیای یک دانش بومی و انتقال تجربه‌ای ماندگار به نسل جدید محسوب می‌شود.