عمارت دورقی شوشتر یکی از بزرگ‌ترین و پرجزئیات‌ترین خانه‌های تاریخی این منطقه است که با الگوبرداری از معماری قاجاری، فضاسازی متنوعی را در دل اقلیم گرم و مرطوب جنوب ایران ارائه داده است. ساختار فضایی این عمارت بر پایه‌ی اصل محرمیت، سلسله‌مراتب فضایی، و تهویه طبیعی استوار است. ترکیب فضاهای باز و نیمه‌باز، ورودی‌های تعریف‌شده، ایوان‌ها و اتاق‌های متصل به حیاط مرکزی، تجربه‌ای غنی از زیست بومی را برای ساکنین فراهم می‌کرده است.
نقشه‌ی ارائه‌شده دارای جزئیات دقیقی از فضاهای متعدد این عمارت است. تقسیم‌بندی فضاها با شماره‌گذاری، جانمایی دقیق اتاق‌ها، مسیرهای دسترسی، حیاط‌های داخلی و فضای باز نشان از یک برنامه‌ریزی فضایی منسجم دارد که مطابق با فرهنگ و اقلیم منطقه طراحی شده است.